De Betere Wereld
Roze snoeppapiertjes dwarrelen op de wind door het dichte bos. Een ervan belandt onder mijn voet en ik kom verbaasd uit mijn wandelroes. De papiertjes blijken afkomstig van mijn vrienden, een groep enthousiaste jongeren die een dagje van de natuur komt genieten, maar die er blijkbaar geen kwaad in ziet het pauzeafval argeloos te dumpen.
Ecologie pruttelt in Iran op een bedenkelijk laag pitje. De onzuinige auto’s slurpen de spotgoedkope benzine met liters tegelijk, de kant van de weg lijkt vaak op een vuilnisbelt en veel mensen gooien wat ze niet nodig hebben gedachteloos van zich af. Toch zijn de Iraniërs erg trots op hun natuur en trekken ze er op vrije dagen massaal met hun kleurrijke tentjes op uit om te genieten van frisse lucht en onbedorven natuur. Zo ook mijn nieuwe vrienden. We zijn vandaag op weg naar een van de hoogste watervallen van het land en gaan onderweg voor een originele Perzische picknick. Alleen ziet het er naar uit dat het nog een opgave wordt de picknickplaats schoon achter te laten.
De rookwalmen komen me al tegemoet als we aankomen op onze picknickplaats. Iraanse vuurtjes zijn snel gemaakt, want er is altijd benzine. Voor zo’n vijf cent per liter maken de meesten zich niet druk om een druppeltje meer of minder. Ik kijk ledig toe en bedenk dat een echt prutsvuurtje met takjes in piramideformatie er niet in zit vandaag. De meegebrachte lunch is gelukkig geweldig en huisgemaakt. De verschillende kleedjes staan in een mum van tijd vol met kleine stoofpotjes, langwerpige broden met roomkaas, rijst en bergen sinaasappels. Na de picknick spelen we spelletjes in het bos, waaronder het raden van het favoriete ontbijtje van de gehate president Ahmadinejad. We hebben grote lol en het is mooi de jongeren in de vrije setting van het bos te zien genieten. Het oog van de overheid is wat verder weg dan normaal dus de hidjabs hangen er wat losjes bij of zijn helemaal afgetrokken. Ik begrijp waarom Iraniërs zo graag de natuur in gaan. Alleen jammer dat het schoonhouden ervan nog niet helemaal vanzelf gaat bij de meesten.
Iedereen? Nee. Ook Iran heeft een groeiende groep jonge mensen die zich inzet voor het behoud van de natuur. En een paar dagen later sta ik vrolijk afval te rapen op een strand aan de Kaspische Zee. Maar duurzame groei gaat langzaam. Zeker in een land als Iran, waar de bevolking klein gehouden wordt en waar het collectief bewustzijn door de overheid wordt ondergedompeld in een propagandasausje. Begrijpelijkerwijs is de mentaliteit om er samen iets van te maken wat ondergesneeuwd. Het zijn enorm zware tijden voor Iran. De internationale sancties hebben de economie in een vrije val gestort. De Iraniërs hebben het vooral druk met hun hoofd boven water houden, het tragische gebrek aan vrijheid en aan toekomstperspectief voor het land. Mijn respect voor deze jongeren, die door middel van kleine acties als het schoonmaken van het strand een positieve beweging op gang brengen, is groot.
