Iran

Mijn langgekoesterde droom over dit mysterieuze land komt uit. Met pen in de hand reis in van noord naar zuid en weer terug via antieke bazaarsteden, woestijnen, bergen en de chaotische hoofdstad Teheran. Ik blijf ruim drie maanden en maak vrienden voor het leven.

Een dorre vlakte strekt zich uit zo ver als mijn oog reikt, er is geen schaduwplek te bekennen en behalve de af en toe voorbijrazende vrachtwagens is er weinig teken van leven.
Onder een hoge betonnen brug staar ik wezenloos naar de grond zoals dat alleen in de vroege morgen kan. Onbewust staan we wat te trappelen en volgen onze ogen de
Dikke tranen rollen traag omlaag over het gerimpelde gezicht van de oude Iraniër terwijl hij zijn handen met kracht opheft. Onder een slag van de zware drum laat hij deze
Geen drukke telefoontjes over feestjes, geen overvolle supermarkten vol gestresste thuiskoks en geen buskruitgeur die de straten domineert. Het is 31 december in
'Zag je dat meisje kijken?' vraagt Mostafa hoopvol. Ik ontken en we wandelen veder. 'Wat doen we hier eigenlijk?', vraag ik mijn vriend die zojuist zijn kapitale Corvette parkeerde
Misprijzend aanschouwt Ehsan mijn ongeschoren gelaat boven het groezelige reizigerskloffie dat ik draag. Voor de ijdele Iraniërs is het ondenkbaar dat ik weinig belangstelling
Roze snoeppapiertjes dwarrelen op de wind door het dichte bos. Een ervan belandt onder mijn voet en ik kom verbaasd uit mijn wandelroes. De papiertjes blijken afkomstig
Iran is een erg gevaarlijk land volgens het Ministerie van Buitenlandse Zaken en ik ben het met ze eens. Hoewel ik nog geen religieuze fanatici, agressieve soldaten
Een Iraanse mollah staat op een hete zomerdag onder een boom te liften. Na urenlang vergeefs zwaaien naar auto's stopt Amir. 'Bedankt dat je me oppikt', zegt de mollah.
Urenlang zitten ze daar. Hun blik op de oneindige zee en het touwtje dat omlaag bungelt vanaf de houten pier. Behalve het geluid van de golven die loom om de bootjes in
Hij zei dat zij zei dat hij zei dat ik van iemand anders houd, over de sms'. Mijn hersens kraken en als ik mijn ogen sluit en de Iraanse studentenkamer inruil voor een
Ineens ligt er een hand op mijn knie. In Iran is dat niet zo vreemd als mannen onderling dus ik zie er geen kwaad in en brabbel rustig verder in mijn steenkolenperzisch.