Een luie maand in Laos
Tijd leren nemen is een langzaam proces voor de gejaagde westerling. Hoewel ik veel leerde van Mongoolse stilte en Birmese stressloosheid ben ik er na twee jaar
De Olifantentruck
Al meer dan twee jaar fiets ik ongeschonden door tientallen landen. Met sneeuwstormen op ijzige hoogten, zonder water door de Gobiwoestijn en onvrijwillig op de thee
Laos: bij de tilapia’s
Onthaasten is een moeizaam proces voor de gejaagde westerling. Hoewel ik veel leerde van de Mongoolse stilte en Cambodjaanse stressloosheid ben ik er na twee jaar nog steeds niet.
Nieuwe diepten
Stel je eens voor, je fietst over een stoffige weg met rood zand tussen frisgroene rijstvelden, houten paalwoningen en, als je geluk hebt, in de schaduw van enorme
Zes weken in een boomhut
Allah, Boeddha en ik staan ongeveer om dezelfde tijd op, zo rond een uur of vier ‘s ochtends, gevolgd door de taptoe van de militaire basis om 05.00 uur. Hierna keert de
Kop of munt
‘Weten jullie zeker dat je deze weg wilt nemen?’ De kortharige chauffeur van de stoffige jeep kijkt fronsend naar ons en onze fietsen. ‘Er is hier helemaal niets de
Cambodja-Nederland-Cambodja
De afgelopen maand ging ongeveer als volgt: ik schreef in mijn Cambodjaanse boomhut de laatste pagina’s van mijn boek Noosh-e-Jaan en fietste daarna twee dagen langs
Cambodjaanse zachtheid
Ik eet mijn laatste Vietnamese ontbijt in een huiskamerrestaurantje van een oude dame die op gloeiende kooltjes bedachtzaam haar tofu staat te bakken. We praten niet veel,
Vietnam: in de vissersgrot
Vanuit mijn tent kijk ik uit over een kalme zee en zie hoe houten vissersbootjes manoeuvreren tussen kalkstenen rotsformaties die als scherpe pieken uit het water verrijzen.
Vakantie in Vietnam 1: de zee als vriend
Zilte windvlagen dragen de nabijheid van zee al de hele middag met op zich. Wanneer het heuvelland waar ik fiets eindelijk openbreekt, kijk ik uit over een breed strand en de
