Indonesië

In ruim drie maanden fiets ik over Sumatra, Java en Bali, het eind van mijn eerste fietsreis. Ik leer genoeg van de taal, keuken en cultuur om me bijna vanzelfsprekend thuis te voelen.

Altijd kunnen gaan waar je wilt, onafhankelijk van busschema’s, hotels, restaurants, steden en winkels. Dit zijn voor mij voorwaarden om me vrij te voelen op mijn fietsje.
Stapels tomaten liggen te verrotten langs het zandpad, vlak buiten de Javaanse stad Bandung. Boer Sarip kon zijn kleine partij tomaten niet tegen een redelijke prijs verkopen,
Ik-zal-niet-lopen, ik-zal-niet-lopen. Met het zweet in de ogen herhaal ik buiten adem mijn mantra. Mijn shirt is doorweekt en er vallen druppels van mijn elleboog en kin als
Als op een normale ochtend zit ik aan de rand van een rijstveld te kijken naar de zonsopkomt. In de relatieve koelte van de Javaanse decembermorgen, stort ik me op mijn
Nadat de Indonesische autoriteiten eindelijk inzagen dat bidden, tropische hitte en traditionele geneeswijzen het coronavirus niet zouden stoppen, werden er langzaam
Terwijl mijn vader vertelt over hun vlucht, zit mijn zusje Anne te seinen dat mijn shirt klaar is voor de vuilnisbak. Ik heb een arm om mijn moeder heengeslagen en neem nog
Ik zit rillend onder een beeldje van de olifantgod Ganesh en lepel voorzichtig de hete stoofpot naar binnen terwijl de mist het houten huisje steeds verder opslokt.